Op naar de vulkaan

We waren vroeg vertrokken voor een 2 uur durende rit naar de voet van de vulkaan waar het begin was van de 20 km lange, 7 uur durende, wandeltocht genaamd Tongariro Alpine Crossing.  Mijn comfortabele sneakers moest ik inruilen voor wandelschoenen, van het bedrijf die de wandeltocht organiseert, die vreselijk zaten!  Maakt helemaal niet uit want de gids vertelde dat je dat vergeet als je onderweg was naar de top.

De tocht op zich viel mee had het zwaarder verwacht nadat ze vertelde dat we de 'Devils Staircase' moesten gaan beklimmen waar voor het eerst dit seizoen sneeuw op lag.  Omdat er sneeuw boven de 1300 meter lag kregen we een spoedcursus 'Hoe gebruik je je ijsbijl wanneer je van de berg afglijd'.  Helemaal zonder gevaar was het dus niet. 

Maar wat de gids aan het begin zei, je vergeet die schoenen wanneer je onderweg naar de top bent, klopte.  Want, godverdomme, wat was het mooi! Ben zo blij dat ik dit gedaan en gezien heb maar ook foto's gemaakt heb want zo mooi als dit was zal ik denk ik nooit meer zien.

Het waren de blaren en zere voeten meer dan waard, ik zou zeggen kijk naar de foto's en oordeel zelf.  Op de weg terug naar beneden was er een kans om een foto te maken van een vulkaan die onlangs in 2012 nog uitgebarsten was, de gids vertelde ook dat wanneer hij zou uitbarsten we gewoon rustig naar beneden moesten gaan lopen en vooral niet gaan rennen, dat zou gevaarlijk zijn?!

Nadat we vulkaan op gelopen zijn (van 1100 meter hoogte naar 1860 meter) en weer helemaal naar beneden stond er een busje klaar met me eigen schoenen en iets te drinken die ons naar het hostel bracht.  Onderweg vertelde de chauffeuse dat er weer hottub in de hostel zit dus bij aankomst bij de hostel samen met de jongens een biertje gepakt en heerlijk een uur me benen rust gegeven e 's avonds lekker op de bank gehangen met me serie aan.  Morgen weer een lange rit voor de boeg van 5 uur naar Wellington.